Pałac w swej historii, był wielokrotnie przebudowywany. Potwierdzają to również badania murów, wykazujące użycie niejednolitego budulca. Wykorzystano cegłę palcową – identyczną, z jakiej zbudowano kościół (XV wiek), w innej części budynku, cegłę charakterystyczną dla XVII i XVIII wieku. Jednak najstarszy mur, który został odnaleziony w podziemiach budynku, jest datowany na XI wiek (wapienno – kamienny).

Obecny wygląd Pałacu Piotrawin reprezentuje styl klasycystyczny. Pałac jest wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, od strony wschodniej i zachodniej symetryczne ryzality, piętrowa część środkowa, z tarasami. Budowla zwrócona jest frontem na zachód. Dookoła elewacji pałacu ciągną się bogate gzymsy, od strony wschodniej wkomponowano podcień z arkadami, a na wyższej kondygnacji, mały taras z widokiem na gotycki kościół. W zachodniej części budynku znajdują się dwuskrzydłowe schody z okazałą balustradą, prowadzące na taras, z którego rozpościera się widok na dzisiejszy rezerwat przyrody – Małopolski Przełom Wisły. Obiekt widziany od zachodu, góruje nad wodą, wznosząc się na 12 – metrowej wiślanej skarpie, tworzonej przez skałę wapienną. Dach jest wielospadowy, łamany, nad pięterkiem czterospadowy, z symetrycznymi lukarnami — dwiema na wschód, dwiema na zachód i po jednej — na północ i południe. Otwory okienne posiadają rytmiczny układ. Na początku XX wieku, w otoczeniu Pałacu znajdował się park, 6 klombów, gazon, kort tenisowy, alejka zakochanych, powozownia, stajnia koni cugowych, stajnia koni pociągowych, mieszkanie stangreta, mieszkanie szofera, spichlerz z suszarnią chmielu, czworaki, rządcówka, oficyna, dom ogrodnika, kuźnia, stolarnia, inspekty, stodoła z młockarnią, obora fornalska, obora dworska i ogród warzywny. Cały majątek był od wschodu ogrodzony murowanym parkanem.